Wabi-Sabi to styl o rodowodzie japońskim. Literalne tłumaczenie słów „wabi” i „sabi” oznacza prostotę i piękno; takie piękno, jakie charakterystyczne jest dla dawnych przedmiotów, nadgryzionych zębem czasu lub wpływem sił natury. Pomieszczenia urządzone w tym stylu są przyjazne i występują w nich elementy z materiałów naturalnych. Wyróżniającą zaś cechą tego stylu jest to, że nic nie musi być perfekcyjne, symetryczne i „pod kreskę”.

Choć nazwa brzmi egzotyczne i trudno się domyślić co się za nią kryje – trend ten w istocie jest bardzo bliski większości z nas. Wabi-Sabi hołduje… niedoskonałości. Jednak nie tej rozumianej jako chaos czy bałagan tylko takiej, która dopuszcza wymykanie się formy architektonicznej spod całkowitej kontroli człowieka, tak by nie była perfekcyjna.

O tyle, o ile w całkiem nieodległych latach panowała moda – najpierw na klasykę, a później na industrialno-ceglane lofty, teraz wracamy do natury. Kuchnie Wabi-Sabi cechują bowiem elementy z materiałów naturalnych, głównie drewna, które w dodatku nie musi być wolne od skaz. Jego szlif może być niedoskonały, a powierzchnia naznaczona słojami. Kuchnia Wabi-Sabi to kuchnia o naturalnej kolorystyce nawiązującej do barw natury, której obce są elementy w mocnych, nasyconych barwach. W kuchniach w tym stylu dominują tonacje beżu, brązy, biele i szarości, by podkreślić przynależność tego typu przestrzeni do natury.

Pomieszczenia w stylu Wabi-Sabi lubią marmury, ale tylko te dotknięte działaniem natury – z przebarwieniami. W aranżacjach w tym stylu świetnie odnajdą się też delikatne akcenty rustykalne, własnoręcznie odrestaurowywane meble oraz naczynia i dekoracje proste, skromne, choć o indywidualnym kształcie odbiegającym od standardowych form „pod linijkę”.

Wabi-Sabi jest stylem, który ma służyć człowiekowi, a nie na odwrót. Nie wymaga szaleńczych prób naprawiania każdej niedoskonałości przestrzeni. Toleruje odstępstwa od normy – brak symetrii i materiały, na których widać upływ czasu i niedoskonałość wynikającą z natury. Wabi-Sabi ma tworzyć przestrzeń przyjazną człowiekowi. Być bliskie jego naturze, która z jednej strony potrafi być podobnie jak ten styl powściągliwa, ale też daleka od ideału.